Ένα κείμενο με την ελπίδα να συμβάλλει στην επίγνωση και την ενθύμηση της δύναμης που έχουμε μέσα μας!
Το άγχος, ο βομβαρδισμός από πληροφορίες, ο γρήγορος κόσμος, οι πολλές και πολύπλευρες απαιτήσεις της καθημερινότητας… η ανησυχία για το πώς θα τα καταφέρουμε και πώς θα ανταπεξέλθουμε σε όσα μας ζητούνται, ο φόβος για το αβέβαιο μέλλον…
Ξυπνάμε και… τρέχουμε. Τρέχουμε πίσω από το χρόνο, αλλά και τον ελεύθερο χρόνο μας πέφτουμε εξαντλημένοι ψάχνοντας κάπου να παρηγορηθούμε, κάπου να ξεσπάσουμε, κάπου να κρυφτούμε, να φωλιάσουμε.
Είμαστε πια παραφορτωμένοι με την κούραση της ημέρας, παραφορτωμένοι με όσα κάναμε, είπαμε, σκεφτήκαμε, νιώσαμε και παραφορτωμένοι με αυτήν την αέναη ανησυχία, ή ότι δεν είμαστε αρκετοί, ή ότι δεν θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε τα όσα έχουμε, ή ότι ο κόσμος έχει πάρει την κάτω βόλτα και απλά βουλιάζουμε όλοι μαζί. Ανησυχία και φόβος.
Ανησυχία και φόβος, είναι λοιπόν η επικρατέστερη συνειδησιακή κατάσταση του σύγχρονου δυτικού κόσμου.
Η αντίληψή μας γεννιέται μέσα από αυτήν την συνειδησιακή κατάσταση, όπως και η σκέψη και τα συναισθήματά μας.
Αγχωμένος, φοβισμένος, ανικανοποίητος-ανεπαρκής πολίτης που ζει για να επιβιώνει. Όλα τα βλέπουμε και τα βιώνουμε μέσα από αυτό το πρίσμα. Τη δουλειά μας, τις σχέσεις μας, την εκπαίδευση, τη διασκέδαση, τα χόμπι μας.
Η βάση κάτω από αυτήν τη συνειδησιακή κατάσταση είναι ότι δεν υπάρχουν αρκετά αγαθά για όλους, δηλαδή όποιος επιβιώσει επιβίωσε, και θα σε «πατήσω» προκειμένου να επιβιώσω, εγώ θα σε κερδίσω, ας φαγωθούμε να δούμε ποιος θα βγει νικητής. Ο ένας ζει, ο άλλος πεθαίνει. Ο ένας κερδίζει, ο άλλος χάνει.
Είναι ένα ανταγωνιστικό σενάριο ζωής του νικητή και του ηττημένου. Αν εγώ είμαι ο καλός, εσύ είσαι ο κακός. Αυτό που πιστεύω εγώ είναι σωστό, αυτό που πιστεύεις εσύ είναι λάθος. Εγώ έχω δίκιο και εσύ έχεις άδικο. Εγώ είμαι καλύτερος/χειρότερος από εσένα. Για να ζήσω, πρέπει να υπερτερήσω έναντι των άλλων.
Πόσο έχει περαστεί μέσα μας αυτή η συνείδηση, αυτή η νοοτροπία, αυτός ο τρόπος του να υπάρχεις! Που κάτω από όλα, έχει φυσικά τη βάση του στο φόβο.
Ο Φόβος στην ελληνική μυθολογία, ήταν γιος του θεού του πολέμου, Άρη, και συμπολεμούσε στο πλευρό του στο πεδίο της μάχης, μαζί με τον αδελφό του Δείμο (τρόμο) και την Έριδα (ω, ναι).
Είναι αλήθεια η ζωή μας, ένα εμπόλεμο πεδίο μάχης;
Ενώ ο φόβος εκπροσωπεί το διχασμό, την απομόνωση και μοναξιά, το μάζεμα, το κλείσιμο και τη συρρίκνωση, έρχεται στον αντίποδα μια άλλη συνειδησιακή κατάσταση, που έχει τη βάση της στην αγάπη.
Η αγάπη είναι μεγάλη, είναι απέραντη, αέναη, η αγάπη έχει αναπνοή, έχει συνείδηση του εδώ και του τώρα. Η αγάπη έχει πίστη, έχει θάρρος. Η αγάπη έχει τα θαύματα, την ομορφιά, το υπάρχω, την ευδαιμονία. Έχει μια παρατηρητική ματιά πάνω από το εγώ, βλέπει από ψηλά όλα τα πεδία. Η αγάπη έχει σοφία, γνώση.
Ο τόπος της αγάπης είναι η αφθονία, η χαρά, η δημιουργικότητα. Υπάρχουν για όλους αγαθά, είσαι αρκετός και είσαι θαυμάσιος. ‘Ολοι μπορούμε να συνυπάρχουμε, υπάρχουν πολλές αλήθειες. Έχεις αξία. Έχεις δημιουργική δύναμη. Μπορούμε να συνδημιουργούμε. Είμαστε φίλοι. Συνοδοιπόροι. Η σιγουριά δεν είναι επιφανειακή και δε βασίζεται σε υλικά αγαθά, η σιγουριά πηγάζει από μέσα. Το ίδιο και η ευτυχία.
Ο Χριστός δίδαξε τη νίκη της Αγάπης επί του Φόβου, νικώντας τον ίδιο το θάνατο! Κατέρριψε τον ίδιο το θάνατο, προκειμένου να μας δείξει πόσο μεγαλειώδεις είμαστε!
Θέλουμε αλήθεια, να ζούμε τη ζωή σαν ένα εμπόλεμο πεδίο μάχης;
Θέλουμε αλήθεια, ο ένας να φάμε τον άλλον, θέλουμε αλήθεια να υπερτερήσουμε; Γιατί μας πιάνει αυτή η μανία να υπερτερήσουμε, όταν μπορούμε να ζούμε μαζί, χέρι-χέρι μέσα στην αγάπη; Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, εγώ βιώνω αυτό που βιώνω, εσύ βιώνεις αυτό που βιώνεις, και οι δύο, μπορούμε, υπάρχει χώρος να βιώνουμε αυτό που βιώνουμε. Αυτό είναι ok.
Μπορώ να σε ακούσω; Με την ευφυΐα της καρδιάς; Μπορώ να σε συναντήσω, πραγματικά, βαθιά; Και εκεί που νόμιζες ότι μας χωρίζουν τόσα, πόσο όμοιοι θα ξαφνιαστείς ότι είμαστε!
Οι εκλάμψεις συνείδησης στο πεδίο αυτής της διάστασης, όσο και να σας φαίνεται περίεργο, γίνονται όλο και περισσότερες μεταξύ των ανθρώπων. Θα μπορούσαμε να συμπυκνώσουμε τη διάσταση αυτή με μία λέξη, τη λέξη “smile”, «χαμογέλα».
Ανεβαίνω οδηγώντας τη Μεσογείων, αγωνιώ να προλάβω να φτάσω στο γραφείο, το μυαλό μου κατακλύζεται από σκέψεις, νιώθω ανησυχία, άγχος, νιώθω ακαθόριστο φόβο, νιώθω κούραση. Θα τα καταφέρω σήμερα; Θα τα καταφέρω αύριο; Θα έχω δουλειά; Θα έχω λεφτά; Θα πεθάνουμε όλοι από τον κορωνοιό; Μήπως ήρθε το τέλος της γης;
Και τότε ξαφνικά, άκουσα, αυτό που μου είχαν ξαναπεί αλλά δεν μπορούσα να το ακούσω, δεν μπορούσα να το καταλάβω και θύμωνα, επαναστατούσα, αλλά εκείνη τη φορά- και όλο περισσότερο τώρα- το άκουσα, είπε:
«Δανάη, smile».
Παλιά μπορεί να έβριζα, τι χαμογέλα και βλακείες—δε βλέπεις ότι ο κόσμος χάνεται, ότι καταστρεφόμαστε; Αλλά η φωνή ξαναήρθε και τώρα κατάφερα να συνειδητοποιήσω τη μαγεία της! Γιατί δεν είναι απλά μια λέξη, αυτή η λέξη είναι σαν κωδικός, σαν σύμβολο μυημένου, που κρύβει μέσα της ένα ολόκληρο κβαντικό πεδίο, μια άλλη συνειδησιακή κατάσταση, αντίληψης, σκέψης, συναισθήματος, ζωής!
Αυτό που μου λέει το «χαμογέλα» είναι, παρ΄το αλλιώς, κάνε την επιλογή, την επιλογή της αγάπης από το φόβο.
Χαμογελώ και αμέσως-αμέσως, αρχίζω να αναπνέω πιο ήρεμα και βαθιά. Συνειδητοποιώ ότι προηγουμένως η αναπνοή μου ήταν σφιγμένη κάτω από το στήθος και μου κοβόταν η ανάσα. Συνειδητοποιώ ότι κοιτούσα το δρόμο, αλλά δεν τον έβλεπα. Συνειδητοποιώ ότι ζούσα μέσα στο φόβο και τον τρόμο.
Η αναπνοή μου γίνεται περισσότερο βαθιά, αβίαστη, ηρεμώ. Η φωνή λέει ξανά «όλα θα πάνε καλά, it ‘s ok”. Νιώθω ξαφνικά να χαλαρώνω. Δεν ανησυχώ. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχω επίγνωση της κατάστασης-της ζωής-του κόσμου, της γης, έχω επίγνωση, απλά δεν ανησυχώ. Αρχίζω και παρατηρώ τον ήλιο πώς λούζει το δρόμο, τα μαγαζιά, τους ανθρώπους. Αρχίζω και βιώνω α γ ά π η.
Ξαφνικά, ως δια μαγείας, παύω να φοβάμαι. Δε βιάζομαι να φτάσω. Είμαι περισσότερο εδώ. Αρχίζω να νιώθω ευγνωμοσύνη. Αποκτώ κουράγιο και αισιοδοξία. Ξαφνικά, έχω όρεξη να κάνω ό,τι έχω να κάνω, υπάρχει μια ζωτικότητα. Νιώθω μέσα στο σώμα μου. Αμήν!
Τελικά, αυτό το smile ήταν αρκετό, για να περάσω από τη μια κατάσταση στην άλλη; Ήταν τόσο απλό;
Μεγάλη και πολύπλοκη η διαδρομή για να φτάσεις στο απλό, που είναι ακριβώς δίπλα σου!
Οι περισσότεροι όμως νομίζω έχουμε παρόμοιες εκλάμψεις σε αυτό το πεδίο, και ίσως γράφω όλα αυτά μήπως συμβάλλω στο να συνειδητοποιήσετε τις στιγμές αυτές, τις εμπειρίες αυτές, να σας θυμίσω πόσο πιο συχνά μπορείτε να κάνετε το «κλικ», να ανοίγει η καρδιά να παίρνει αέρα… Μάσκα μου-μασκούλα μου, ακόμα και εσένα μπορώ να δω τώρα με συμπόνοια και να σε προσπεράσω!
Σε ένα από τα βιβλία του Max Clayton γράφει «you are a child of the universe, no less than the stars» (είσαι παιδί του σύμπαντος, όχι λιγότερο από τα αστέρια).
O J.L.Moreno λέει : «We are all gods, creators and co-creators of the never finished universe. Let us create with joy, energy and spontaneity and let imagination be the basis for action» («είμαστε όλοι θεοί, δημιουργοί και συν-δημιουργοί του απέραντου σύμπαντος που ποτέ δεν τελειώνει. Ας δημιουργήσουμε με χαρά, ενέργεια και αυθορμητισμό και ας αφήσουμε τη φαντασία να γίνει η βάση για δράση»).
Οι δύο αυτές φράσεις, από τότε που τις διάβασα, επανέρχονται ξανά και ξανά στο μυαλό μου (ή ίσως είναι η ψυχή μου που τις επαναλαμβάνει;).
Σας αφήνω με το υπέροχο ποιήμα του Bukowski “The laughing heart”.
Σας προσκαλώ στην Ψυχοκίνηση, για να εξασκήσουμε τη σύνδεση, την αγάπη, το μοίρασμα, το μαζί, στην ανοδική πορεία της ανάπτυξης!
The Laughing Heart by Charles Bukowski
Your life is your life
Don’t let it be clubbed into dank submission.
Be on the watch.
There are ways out.
There is a light somewhere.
It may not be much light but
It beats the darkness.
Be on the watch.
The gods will offer you chances.
Know them.
Take them.
You can’t beat death but
You can beat death in life, sometimes.
And the more often you learn to do it,
The more light there will be.
Your life is your life.
Know it while you have it.
You are marvelous
The gods wait to delight
In you.
Δείτε περισσότερα άρθρα από την ψυχολόγο μας:
- Πώς δουλεύουμε με το ψυχόδραμα;
- Χειμώνας: σπέρνοντας το σπόρο του καλοκαιριού
- Ψυχοδραματική προσέγγιση στις Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής
- Ζωή με Καρκίνο. Τα μέλη του οικείου περιβάλλοντος
- Ψυχόδραμα, ένας παράλληλος κόσμος: με βλέπω!
- Ψυχόδραμα—γιατί να με ενδιαφέρει;
- Παιδική παχυσαρκία: γιατί το παιδί μου είναι υπέρβαρο; Συμβουλευτική αντιμετώπισης
- Παιδική κακοποίηση: στρατηγικές αντιμετώπισης. Τα χνάρια του παρελθόντος στην ενήλικη ζωή
- Βρίσκοντας τον Έρωτα
- Γάμος: Πώς συμβάλει στην ψυχική υγεία
- «Ταμπέλες»: Τι έχω γιατρέ μου; Αξιοποίηση της διάγνωσης και ανάληψη ευθύνης στη θεραπεία
- Κατάθλιψη και Ψυχοθεραπεία
- Πώς με βοηθά η ψυχοθεραπεία;
- Κερδισμένος ή χαμένος; Αναλαμβάνοντας τη δράση προς αυτό που θέλεις να είσαι
- Αποξένωση και Α-λήθεια
- Μηχανικότητα: η κοινωνία της «κούκλας» και η θεωρία των διαπροσωπικών σχέσεων
- Η Ιστορία του Σκίουρου και της Ροδακινιάς: ένα αλληγορικό παραμύθι για τις σχέσεις
- Χωρίζω; Η συναισθηματική κατάσταση πριν και μετά το διαζύγιο
- Συντροφικές σχέσεις: πόσο κοντά σε αντέχω;
- Άγχος- ιδέες απαλλαγής από την αγχωτική κατάσταση ζωής & ανάπτυξης της ζωτικότητας
- Περί ψυχοθεραπείας: Πού να απευθυνθώ;
- Σχέσεις εξάρτησης & αυθεντικές μορφές σχέσεων
- H ψυχοδραματική διαδικασία στις συναντήσεις της ομάδας- Παραδείγματα ψυχοδράματος
- Το ζέσταμα για τη ζωή… στο δρόμο της αυτοπραγμάτωσης
- Ψυχολογικές Κρίσεις Στάδια και Αντιμετώπιση
- Κορωνοιός: η διχασμένη κοινωνία. Αλλιώς: μια ευκαιρία να διευρύνουμε τη συνείδησή μας
- Μετασχηματίζοντας το Φόβο—Ανεβαίνοντας στη συνείδηση της Αγάπης
- Διαδικασία ψυχοθεραπείας: ένας τόπος ασφαλής να εκφραστείς και να μάθεις, για μια καλύτερη ζωή